ΕΛΣΤΑΤ: 1.006.844 άνεργοι το δ’ τρίμηνο του 2017

Στο 21,2% ανήλθε το ποσοστό ανεργίας στη χώρα το δ’ τρίμηνο toy 2017 και μειώθηκε μεν κατά 2,4 μονάδες από το 23,6% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016, αλλά αυξήθηκε κατά μια μονάδα από το 20,2% που είχε καταγραφεί το γ’ τρίμηνο 2017, λόγω και της λήξης της τουριστικής περιόδου.

Ο αριθμός των ανέργων ανήλθε σε 1.006.844 άτομα, με τους μακροχρόνια άνεργους (αυτοί που αναζητούν εργασία για ένα έτος ή περισσότερο) να ανέρχονται σε 722.914 άτομα, ενώ μόλις 120.821 άτομα λαμβάνουν επίδομα ανεργίας.

Ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 3,8% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και μειώθηκε κατά 10,4% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου έτους.

Σύμφωνα με την έρευνα εργατικού δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ, οι βασικοί λόγοι που σταμάτησαν οι άνεργοι να εργάζονται είναι είτε γιατί απολύθηκαν (27,5%) είτε γιατί η εργασία τους ήταν περιορισμένης διάρκειας και τελείωσε (27,4%). Το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων εργαζόταν στους κλάδους ξενοδοχείων και εστίασης (19%). Σε ό,τι αφορά στο επάγγελμα της προηγούμενης εργασίας τους, το μεγαλύτερο ποσοστό (30,3%) απασχολούνταν στην παροχή υπηρεσιών ή ως πωλητές.

Το ποσοστό των ανέργων που δεν έχουν εργαστεί στο παρελθόν (νέοι άνεργοι) είναι 19,7%. Η πλειονότητα των ανέργων (71,8%) είναι μακροχρόνια άνεργοι, ενώ ποσοστό 92,7% των ανέργων αναζητεί εργασία ως μισθωτός με πλήρη απασχόληση. Το ποσοστό των ανέργων που δηλώνουν ότι δεν είναι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ ανέρχεται σε 23,4%, ενώ το ποσοστό αυτών που δηλώνουν ότι λαμβάνουν επίδομα ή βοήθημα από τον ΟΑΕΔ ανέρχεται σε 12%.

Ο αριθμός των απασχολουμένων ανήλθε σε 3.736.333 και η απασχόληση μειώθηκε κατά 2,3% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και αυξήθηκε κατά 2,4% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου έτους. Το μεγαλύτερο ποσοστό των απασχολουμένων εργάζονται ως μισθωτοί (65,8%), ενώ σημαντικό είναι και το ποσοστό των αυτοαπασχολουμένων χωρίς προσωπικό (22,7%). Το ποσοστό της μερικής απασχόλησης ανέρχεται σε 9,5%, ενώ το ποσοστό των ατόμων που έχουν προσωρινή εργασία είναι 6,9%. Τα επαγγέλματα που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό των απασχολουμένων είναι οι εργαζόμενοι στην παροχή υπηρεσιών και πωλητές (23,2%), καθώς και οι επαγγελματίες (19,7%).

Στις γυναίκες το ποσοστό ανεργίας (26,1%) παραμένει σημαντικά υψηλότερο από εκείνο στους άνδρες (17,3%).

Ηλικιακά, το υψηλότερο ποσοστό καταγράφεται στις ομάδες 15- 19 ετών (53,1%) και 20- 24 ετών (42,3%). Ακολουθούν οι ηλικίες 25- 29 ετών (32%), 30- 44 ετών (20,3%), 45- 64 ετών (17,1%) και 65 ετών και άνω (11,2%).

Σε επίπεδο περιφερειών της χώρας, στις τρεις πρώτες θέσεις βρίσκονται η Δυτική Μακεδονία (29,1%), η Δυτική Ελλάδα (26,1%) και οι Ιόνιοι Νήσοι (24,5%). Ακολουθούν το Βόρειο Αιγαίο (23,9%), η Ήπειρος (23,2%), η Κεντρική Μακεδονία (22,3%), η Αττική (21,5%), η Στερεά Ελλάδα (20,5%), η Θεσσαλία (19%), η Ανατολική Μακεδονία- Θράκη (17,8%), η Κρήτη (17,6%), το Νότιο Αιγαίο (17,3%) και η Πελοπόννησος (16,3%).

Αναφορικά με την εκπαίδευση, το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται σε όσους έχουν τελειώσει έως λίγες τάξεις δημοτικού (44,3%) και ακολουθούν αυτοί με μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση (26,7%), με δευτεροβάθμια εκπαίδευση (23,3%), με πρωτοβάθμια εκπαίδευση (22,5%) και με τριτοβάθμια εκπαίδευση (16,1%).        

imerodromos.gr

Πες μου τι μουσική ακούς, να σου πω ποιος είσαι

“Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος, μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος.”

Τζίμης Πανούσης

~~~~~~~~~~~~~

Ήταν ο Αβεσαλώμ, ένας γέρος σαραντατριών χρονών, ραδιοφωνικός παραγωγός και γκουρού της ροκ στο Κιάτο, που μας είχε προειδοποιήσει εξ αρχής:

“Στη ροκ δεν έχει κορίτσια. Αν θέλετε γκόμενα πηγαίντε στα ελληνάδικα.”

Σε μια κωμόπολη 10.000 κατοίκων τα κορίτσια που ακούγανε ροκ και σύχναζαν στο μοναδικό ροκ μπαρ, μετριόντουσαν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έτσι οι πιθανότητες να μείνεις τη νύχτα συντροφιά με το χέρι σου και μόνο, αν ήσουν ροκάς, ήταν πολύ περισσότερες απ’ τα χρόνια μας.

Κι όμως. Παρότι δεκαεφτάχρονοι, με τις ορμόνες να βγαίνουν απ’ τ’ αυτιά, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θ’ ακούσουμε άλλη μουσική.

Η μουσική που μας άρεσε ήταν πιο σημαντική κι απ’ το σεξ. Μάλλον ο Φρόυντ κάπου έκανε λάθος.

~~

Η μουσική που ακούει κάθε άνθρωπος τον προσδιορίζει πολύ περισσότερο απ’ τα βιβλία που διαβάζει, τη δουλειά του -ή το ζώδιο του.

Αυτό ήταν πιο εμφανές στον στρατό, όπου όλοι φορούσαμε τα ίδια ρούχα, είχαμε τα ίδια μαλλιά, κοιμόμασταν στον ίδιο θάλαμο.

Εύκολα έβρισκες με ποιον θα κάνεις παρέα. Αρκεί ν’ ακούγατε την ίδια μουσική.

Οι ροκάδες όλοι μαζί, οι μεταλάδες παραδίπλα, οι σκυλάδες στην άλλη μεριά, οι ηλεκτρονικοί να μας περιφρονούν όλους. Κι ένας που άκουγε κι έπαιζε κλασική, ήταν σαν εξωγήινος.

Δεν θυμάμαι ποτέ στο στρατό να ρώτησα κάποιον τι ζώδιο είναι.

~~

Στον έξω κόσμο, που συχνά είναι τόσο παράλογος όσο κι εκείνος του στρατού, οι φυλές της μουσικής είναι πιο εμφανείς.

Ένας έντεχνος ξεχωρίζει από έναν λαϊκό από μίλια μακριά.

Και νιώθουν (οι ομομουσικόφιλοι) μια κάποια ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ τους, πιο ισχυρή από πολλές άλλες φανταστικές συνδέσεις. Ένας μπλακμεταλάς απ’ το Όσλο θα νιώσει αδελφική αγάπη για έναν μπλακμεταλά από το Μπουένος Άιρες.

Αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια ομάδα, πιο πολύ απ’ όσο με τον ομοεθνή Αργεντινό που ακούει Άστορ Πιατσόλα ή τον Νορβηγό που ακούει Έντβαρντ Γκριγκ. (δες παλιότερο κείμενο Είμαστε ό,τι φανταζόμαστε)

~~

Ο πιο γρήγορος τρόπος να καταλάβεις έναν άγνωστο -κι αν ταιριάζεις μαζί του- είναι να τον ρωτήσεις τι μουσική ακούει (και ποιο είναι το αγαπημένο του συγκρότημα).

Η μουσική δεν είναι σαν τον κινηματογράφο ή σαν τη λογοτεχνία. Είναι πολύ πιο προσωπική τέχνη, κομμάτι της ζωής μας. Ίσως γιατί επηρεάζει πολύ περισσότερο τον εγκέφαλο μας (δες παλιότερο κείμενο Η μουσική είναι ζωή)

Ή μπορεί γιατί επιλέγουμε τη μουσική που μας αρέσει ν’ ακούμε σύμφωνα με τον χαρακτήρα μας. Κι έπειτα αυτή η μουσική (το συγκεκριμένο είδος) αλλάζει τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον κόσμο. Τι προηγείται;

Η κότα έκανε τ’ αβγό ή το αβγό την κότα;

~~

Άκουγα στο δεύτερο πρόγραμμα τη συνέντευξη ενός μεταλά συγγραφέα που έγραψε ένα ογκώδες βιβλίο για τη μουσική που αγαπά (“665 μέρες και μια ζωή μέταλ” τιτλοφορείται για όσους ενδιαφέρονται).

Αυτά που έλεγε, για τη δυναμική αυτής της μουσικής, τη σύνδεση της με τον αποκρυφισμό, και η τελευταία του φράση (εν αρχή ήν το χάος), μου θύμισε έναν φίλο, πιο γέρο απ’ τον Αβεσαλώμ, που είναι μεταλάς.

Αναρωτήθηκα (και ρώτησα τον φίλο) αν ήταν η μέταλ μουσική που του σύστησε μεταφυσικά συστήματα, όπως εκείνο του Κρόουλι (Mr. Crowley, what went on in your head?). Εκείνος το παραδέχτηκε, ότι κάπως έτσι έγινε η αρχή.

Θυμήθηκα και τη δική μου πρώτη επαφή με τους Pink Floyd (που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα). Διάβασα τους στίχους πρώτα, μου άρεσαν, κι έπειτα ξεκίνησα να τους ακούω μετά μανίας. Όμως μήπως η σκέψη τους, οι στίχοι τους, η μουσική τους, με διαμόρφωσαν κι εμένα ως άνθρωπο;

~~

Η κότα έκανε τ’ αβγό ή το αβγό την κότα;

Πώς επιλέγουμε ποια μουσική μας αρέσει, όταν είμαστε έφηβοι;

Ένας πιο εκρηκτικός χαρακτήρας δεν μπορεί να προτιμήσει το έντεχνο. Και κάποιος χουλιγκάνος που ακούει Μπετόβεν είναι φαντασιακό αποκύημα -όπως ο ήρωας του Κιούμπρικ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι.

Συνήθως ακούμε αυτό που μας ταιριάζει. Αλλά ανάμεσα σε τι επιλέγουμε;

Έστω ότι είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε κάποιο είδος μουσικής. Όμως οι επιλογές που έχουμε είναι άσχετες με άλλες παραμέτρους της ζωής μας; (που σίγουρα δεν επιλέξαμε)

~~

Έτσι μπορούμε να πάμε και πιο βαθιά -προσοχή μόνο μην πνιγούμε. Να δούμε τι προηγείται της μουσικής. Όπως, για παράδειγμα, η γεωγραφία και το κλίμα -και τα φυτά ακόμα.

Ο επαναλαμβανόμενος, χαλαρός και αργός (ίδιος με τον χτύπο της ήρεμης καρδιάς λένε οι βιολόγοι) της ρέγκε μουσικής προσιδιάζει στην Τζαμάικα, και ειδικά στους χρήστες γκάν’τζα (το σανσκρίτικο όνομα της κάνναβης).

(Υπάρχει και ανέκδοτο:

Τι είπε ένας ρασταφάρι Τζαμαϊκανός μόλις ξέμεινε από γκάν’τζα;

“Πωπω, φίλε, πολύ βαρετή αυτή η ρέγκε”.)

Η μουσική του Αιγαίου είναι πολύ πιο allegro από εκείνη της Ηπείρου.

Οι Σκανδιναβοί τα πάνε πολύ καλύτερα με το μπλακ-μέταλ απ’ ότι οι μεσογειακοί. Γιατί; Μήπως έχουν πολύ περισσότερα καταπιεσμένα συναισθήματα που εκτονώνουν με την εκρηκτική αυτή μουσική;

Όλες οι μουσικές με πολύπλοκο χορευτικό ρυθμό (σάμπα, σάλσα, καλιψώ, μάμπο) ξεκίνησαν στον Νέο Κόσμο από τους σκλάβους Αφρικανούς. Γιατί; Μήπως οι νέγροι κουβαλούσαν μια διαφορετική μουσική παράδοση;

Η κλασική μουσική (γενικά κι αόριστα) γεννήθηκε κι εξελίχτηκε στον Παλαιό Κόσμο, την Ευρώπη. Γιατί; Μήπως πρέπει να ανατρέξουμε όλη την ιστορία της Ευρώπης -μέχρι τον Πυθαγόρα- για να καταλάβουμε;

~~

Κι ας μην ξεχνάμε τον Μαρξ. Οι οικονομικές συνθήκες διαμορφώνουν τη μουσική. Φτωχοί και περιθωριοποιημένοι (δες μπλουζ, ρεμπέτικο, ραπ, πανκ) γεννούν νέα είδη.

Κι ας μην ξεχνάμε την εωσφορική ανταρσία των έφηβων. Κανένα είδος μουσικής δεν γεννιέται απ’ την εξουσία και τους γέρους. Πάντα είναι οι νέοι που αλλάζουν τη μουσική, είτε ποπ είτε ροκ είτε ηλεκτρονική είναι. Και για λίγο καιρό, μέχρι να την απορροφήσουν οι εταιρείες, είναι επαναστατική.

~~

Οι νότες δεν είναι εφτά, αλλά ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί ν’ ακούσει ένα περιορισμένο φάσμα ήχων. Ο συνδυασμός τους είναι πεπερασμένος, αλλά τείνει στο άπειρο.

Οι πρωτόγονες μουσικές, όπως και οι λαϊκές, έχουν πολλά κοινά σημεία (η λαϊκή κινεζική είναι πεντατονική, όπως η Ηπειρώτικη -Ελλάδα, όπως και η μπλουζ των νέγρων σκλάβων).

Η νέα τεχνολογία -των οργάνων- αλλάζει τη μουσική. Το κλαρινέτο έγινε κλαρίνο, παραδοσιακό όργανο πλέον για τους Έλληνες. Και την κιθάρα την έμαθαν οι νέγροι στον Νέο Κόσμο.

Οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν την πορεία της μουσικής. Στην Ευρώπη γεννήθηκε Μπαχ, στις ΗΠΑ γεννήθηκε ο Λούις Άμστρονγκ.

Οι άλλες τέχνες επιδρούν στη μουσική. Η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, το θέατρο, η ζωγραφική. (Ίσως ο Μότσαρτ να έφτιαχνε μουσική για το σινεμά, αν ζούσε στην εποχή μας.)

~~

Και μετά εμείς, που μεγαλώνουμε σ’ έναν ήδη διαμορφωμένο κόσμο, επιλέγουμε το είδος της μουσικής που μας ταιριάζει συναισθηματικά ή εγκεφαλικά (εθνικά, φυλετικά, σεξιστικά).

Νομίζουμε ότι “αυτό” το επιλέξαμε ελεύθερα, ξεχνώντας τις άπειρες παραμέτρους της εξίσωσης που μας οδήγησαν σ’ αυτή την ελευθερία επιλογής.

Έπειτα η μουσική που προτιμάμε γίνεται ταυτότητα, μας καθορίζει ως άτομα, μας διαχωρίζει απ’ τους άλλους -και μας ενώνει με κάποιους άλλους.

~~

Στο σύγχρονο κόσμο, στην εποχή του διαδικτύου, οι πάντες έχουν πρόσβαση σε κάθε είδος μουσικής, κάθε χώρας και φυλής.

Όμως οι διαχωρισμοί συνεχίζουν να υφίστανται. Όπως και οι φυλές της μουσικής. Καθένας θεωρεί το είδος μουσικής που προτιμά ως το καλύτερο. Και μπορεί να επιχειρηματολογήσει πάνω σ’ αυτό, με φανατισμό που ταιριάζει μόνο στους θρησκόληπτους -ή σε οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων.

Κι όπως συμβαίνει με τις ποδοσφαιρικές ομάδες σπάνια κάποιος αλλάζει είδος μουσικής -ως αγαπημένο. Υπάρχει και σχετικό γράφημα, με τους μεταλάδες να είναι οι πιο αμετανόητοι.

ΥΓ1: Το χειρότερο που μπορείς να πεις, όταν σε ρωτάνε τι μουσική ακούς, είναι: “Τα πάντα”.

Γιατί τότε φαίνεσαι σαν ένας άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, σαν να μην επέλεξες ποτέ τίποτα.

ΥΓ2 προσωπικό:

Τι μουσική ακούω; Όσο περισσότερη μπορώ. Γιατί χωρίς τη μουσική νιώθω ότι λείπει κάτι απ’ τη ζωή μου.

Αλλά το αγαπημένο μου συγκρότημα θα είναι πάντα οι Pink Floyd.

~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία από εδώ Music Fans Are Crazy

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός https://www.facebook.com/gelotopoios/

Αθώος ο κήρυκας του μίσους

Αθώος ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος με μια πρωτοφανή δικαστική απόφαση! Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο στο Αίγιο ανέτρεψε κάθε κανόνα απονομής δικαίου, μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα. Αντί να δικάσει τον ανώτατο ρασοφόρο, επέτρεψε να μεταβληθεί η δίκη σε ιερά εξέταση για την ομοφυλοφιλία.

Το δικαστήριο ανέχτηκε ο μητροπολίτης και οι συνήγοροι υπεράσπισης να μετατρέψουν τη δικαστική αίθουσα σε αρένα μίσους. Το χειρότερο όμως είναι πως έστειλε σε κάθε κατεύθυνση το μήνυμα πως η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένα κράτος που θρησκεύεται, αλλά πως τείνει να γίνει θρησκευτικό κράτος. Θυμίζουμε ότι σε ανάλογες δίκες οι κατηγορούμενοι είχαν καταδικαστεί.

Ο μητροπολίτης αθωώθηκε έστω και αν στην απολογία του όχι μόνο δεν εμφανίστηκε μεταμελημένος, αλλά συνέχισε να προκαλεί. Το «φτύστε τους» που είχε διακηρύξει δεν του αρκούσε, γι' αυτό δήλωσε μέσα στη δικαστική αίθουσα: «Αν είχα όπλο και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε». Ο «άγριος» Καλαβρύτων κατάφερε το αδιανόητο για ένα κοσμικό κράτος: να αθωωθεί για όλα όσα είπε, επειδή τάχα κηρύττει τον λόγο του Θεού.

Διαψεύστηκαν, λοιπόν, πανηγυρικά οι συνήγοροι των εναγόντων όταν έλεγαν πως «το Αίγιο δεν είναι μια πόλη δίπλα στην Τεχεράνη» ή όταν ισχυρίζονταν ότι «δεν υπάρχει θεοκρατία εδώ» ή ότι «δεν είμαστε ιεροδικείο». Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε την ανοχή της έδρας στο τερατώδες «αν παρόμοια φρασεολογία χρησιμοποιούσαν οι ναζί, τότε μπράβο», που εκστόμισε ο μητροπολίτης, κλείνοντας το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριό του εκτός, αλλά και εντός της αίθουσας.

Το δικαστήριο, αθωώνοντας το μίσος, έβαλε σε δοκιμασία την κοινή λογική. Μια ανάσα χωρίζει από χτες το Αίγιο από τις πόλεις όπου κυριαρχούν οι φανατικοί. Επειδή εδώ και χρόνια κάποιοι ισχυρίζονται πως μια ανάσα χωρίζει την Ελλάδα του 2018 από τη Γερμανία του 1930, η χτεσινή δικαστική απόφαση τους επιβεβαιώνει.

Ωστόσο, η απόσταση που χωρίζει τη δικαστική απόφαση από την κοινωνία είναι τεράστια κι αυτό είναι το ελπιδοφόρο: δεκάδες υποστηρικτές από την τοπική κοινωνία είχαν συγκεντρωθεί από το πρωί έξω από το δικαστήριο και ακόμα περισσότεροι ενώνουν τη φωνή τους με όσους μάχονται σθεναρά τον ρατσισμό, τον φασισμό και την ομοφοβία.    

efsyn.gr 

Τρίτο «όχι» του Συμβουλίου Εφετών στην Αγκυρα για έκδοση των 8 Τούρκων

Το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε για τρίτη φορά να μην εκδώσει στην Αγκυρα τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς που έφτασαν στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 στην Τουρκία.

Νωρίτερα, και η εισαγγελέας του Συμβουλίου Εφετών, ενώπιον του οποίου βρέθηκαν εκ νέου οι στρατιωτικοί, είχε κάνει αρνητική πρόταση στο αίτημα για έκδοση των «8».

Η πρόεδρος του Συμβουλίου Εφετών, κυρία Ιωάννα Κλάπα, εκφώνησε μάλιστα από έδρας ένα λιτό σκεπτικό, λέγοντας ότι όσον αφορά τα τρία πρώτα αδικήματα οι τουρκικές Αρχές δεν έφεραν κανένα νέο στοιχείο. Για τα δύο νεότερα αδικήματα, που αφορούν τη συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και τη δολοφονία ή απόπειρα δολοφονίας, είπε ότι είναι παντελώς αόριστα και σε ό,τι αφορά τα στρατιωτικά αδικήματα (λιποταξία, κλοπή στρατιωτικού ελικοπτέρου) ανέφερε ότι δεν επιτρέπεται η έκδοση των «8» ούτε από τις διατάξεις της ευρωπαϊκής σύμβασης ούτε από εκείνες της ποινικής δικονομίας.

Η πρόταση της εισαγγελέως

Η εισαγγελέας κ. Κυβέλου, νωρίτερα, επικαλούμενη τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου, υποστήριξε ότι εάν γίνει δεκτό το αίτημα των τουρκικών Αρχών, οι «8» δεν θα έχουν δίκαιη δίκη στην Τουρκία, ενώ, όπως είπε, οι τουρκικές Αρχές δεν προσκόμισαν νέα, ορισμένα και σαφή στοιχεία που να δικαιολογούν την έκδοσή τους.

Σε ό,τι αφορά τις νέες αξιόποινες πράξεις που περιλαμβάνονται στο τρίτο αίτημα, η κυρία Κυβέλου επισήμανε ότι στον φάκελο δεν περιγράφεται ο ρόλος των κατηγορουμένων, δεν προσδιορίζεται ο χρόνος και ο τόπος της αξιόποινης συμμετοχής τους. Ακόμα όμως κι αν ήταν ορισμένη η κατηγορία εναντίον τους, σύμφωνα με την εισαγγελέα δεν υπάρχει καμία αλλαγή από τα δεδομένα της απόφασης του Αρείου Πάγου και ως εκ τούτου πρέπει να απορριφθεί το αίτημα της έκδοσής τους.

Τι κατέθεσαν οι μάρτυρες

Στο βήμα του μάρτυρα ανέβηκαν νωρίτερα ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης Γιάννης Ιωαννίδης και ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης, που έκαναν λόγο για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία και για απόλυση 4.500 και πλέον δικαστών.

«Το κράτος δικαίου στην Τουρκία αυτοκτόνησε» είπαν  οι μάρτυρες, θέλοντας να καταδείξουν ότι η κατάσταση στη γείτονα από την έκδοση της απόφασης του Αρείου Πάγου και μετά δεν έχει αλλάξει.

«Όταν σκεφτόμαστε εκείνη τη νύχτα, είναι σαν το σπίτι μας να έπιασε φωτιά και εμείς αποφασίσαμε να προστατευτούμε πηγαίνοντας στο γειτονικό σπίτι. Δεν ξέρουμε ποιος έβαλε τη φωτιά και η μοίρα μας εξαρτάται από το πώς μας βλέπει ο γείτονας», είπε χαρακτηριστικά ένας εκ των 8 Τούρκων στρατιωτικών.

iefimerida.gr   

Εισβολή αντιεξουσιαστών στο Γερμανικό προξενείο στο Ηράκλειο Κρήτης !

Εισέβαλαν και προκάλεσαν ζημιές ενώ χρησιμοποίησαν το email της Προξένου

Εισβολή από αντιεξουσιαστές δέχτηκε το Προξενείο της Γερμανίας στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες οι αντιεξουσιαστές εισέβαλαν στο χώρο προκάλεσαν ζημιές ενώ πήραν τη σημαία. Μάλιστα κρέμασαν από το μπαλκόνι πανό στο οποίο έγραφαν συνθήματα αλληλεγγύης για την πόλη Αφρίν της Συρίας που βομβαρδίζεται από τουρκικές δυνάμεις έχοντας κοστίσει τη ζωή σε δεκάδες αμάχους.

Ο χώρος όπως αναφέρουν οι ίδιες πηγές ήταν αφύλακτος.

Μάλιστα οι αντιεξουσιαστές χρησιμοποίησαν και το μέηλ της Προξένου η οποία απουσίαζε εκτός Ηρακλείου.

Συγκεκριμένα έστειλαν email και fax με τους λογαριασμούς της στις τουρκικές πρεσβείες Αθήνας και Βερολίνου, στον Τούρκο Πρόεδρο Τ. Ερντογάν και στο ditib Germany.

Η πρόξενος επιστρέφει εσπευσμένα σήμερα στο Ηράκλειο με αφορμή το περιστατικό.

cretalive.gr

Η κατασκοπεία των κοινοχρήστων

Η αγανάκτηση των ενοίκων των πολυκατοικιών, οι οποίοι νιώθουν αβοήθητοι μέσα στο πολιτικό και οικονομικό μπάχαλο που ζούμε, στρέφεται πλέον εναντίον των γειτόνων τους. Η οργή εκδηλώνεται στις συνελεύσεις όπου αλληλοκαρφώνονται του στυλ «για κοινόχρηστα δεν έχεις, αλλά να βγαίνεις μέχρι τα ξημερώματα ξέρεις»

  

γράφει η Κιάρα Σουγκανίδου

Σήμερα θυρωροί δεν υπάρχουν στις πολυκατοικίες. Αν ρωτήσεις έναν παλιό, έναν άνθρωπο που έζησε τη χούντα ή την πολυτάραχη πολιτικά δεκαετία του 1960 στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη όπου υπήρχαν από τότε μεγάλες πολυκατοικίες, θα σου πει ότι οι θυρωροί ήταν χαφιέδες. Θα σου πει «δεν πληρώνω θυρωρό για να κάθεται και να παραφυλάει πότε μπαίνω και πότε βγαίνω». Βεβαίως εμείς, τα παιδιά της Μεταπολίτευσης σκεφτόμαστε ότι δεν μπορεί όλοι οι θυρωροί να ήταν χαφιέδες. Αλλά πάλι να πληρώνεις και έναν μισθό στα κοινόχρηστα παραπάει.

Τελικά τη θέση του θυρωρού στη μεταπολίτευση την πήραν οι διαχειριστές. Ενας (δύστυχος) ιδιοκτήτης κάποιου διαμερίσματος αναλαμβάνει τα οργανωτικά και της προμήθειες όλης της πολυκατοικίας. Συγκαλεί συνελεύσεις, ακούει τα παράπονα, δέχεται τις μπηχτές ότι βουτάει τα λεφτά των κοινοχρήστων, τρώει στη μάπα τις κατηγορίες ότι ξοδεύει τα λεφτά σε ανούσια πράγματα κτλ.

Και μετά ήρθαν οι απρόσωπες εταιρείες διαχείρισης. Σήμερα, στις περισσότερες πολυκατοικίες, αυτές εκδίδουν τα κοινόχρηστα και αυτές τα εισπράττουν. Αυτές αγοράζουν πετρέλαιο ή πληρώνουν το φυσικό αέριο. Επίσης ενίοτε αυτές μια μέρα βαράνε το πιστόλι, και τρέχουν μετά οι ένοικοι στα δικαστήρια.

Και φτάνουμε στη μνημονιακή εποχή της εξίσωσης στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης. Εν γένει τα κοινόχρηστα για τη θέρμανση τους χειμερινούς μήνες αγγίζουν ή ξεπερνάνε το κατοστάρικο. Σήμερα λοιπόν, τα σπίτια είναι παγωμένα.

Το να είσαι μπαταχτσής είναι άσχημο πράγμα. Από την άλλη είναι φυσικό, όταν είσαι άνεργος ή δουλεύεις part time ή τα έσοδά σου έχουν μειωθεί κατά 50% τουλάχιστον, να μην μπορείς να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς οι οποίοι ολοένα και αυξάνονται με νέα κυβερνητικά διατάγματα και τροποποιήσεις.

Πλέον πληρώνεις τα απαραίτητα  -αυτά που αν δεν τα πληρώσεις θα έχεις μπλεξίματα ή δεν θα μπορείς να δουλέψεις: εφορίες, ΕΦΚΑ, τηλεφωνία-ίντερνετ. ΕΥΔΑΠ δεν πληρώνεις διότι δεν σου κόβουν το νερό και ΔΕΗ ρυθμίζεις, διότι τα τιμολόγια είναι ιλιγγιώδη. Οσο για τα κοινόχρηστα πηγαίνουν στις καλένδες. Διότι αποφάσισες να βολευτείς όπως όπως με μια σόμπα αντί να πληρώνεις για κεντρική θέρμανση (τις ώρες που δεν είσαι στο σπίτι σου).

Πέρασαν αρκετοί χειμώνες σε αυτή την κατάσταση. Τουλάχιστον πέντε. Και έχει αρχίσει να συσσωρεύεται η αγανάκτηση, όπως συσσωρεύεται η υγρασία πάνω στα παγωμένα ντουβάρια των διαμερισμάτων. Η αγανάκτηση όμως σήμερα δεν στρέφεται πια κατά της κρίσης, της λιτότητας, της αδικαιολόγητης αύξησης στην τιμή του πετρελαίου ή του αερίου. Ούτε στρέφεται εναντίον των μνημονιακών κυβερνήσεων που επιβάλουν απάνθρωπα μέτρα για τους πολίτες.

Η αγανάκτηση των ενοίκων των πολυκατοικιών, οι οποίοι νιώθουν απολύτως μόνοι και αβοήθητοι μέσα στο πολιτικό και οικονομικό μπάχαλο που ζούμε, στρέφεται σήμερα εναντίον των γειτόνων τους.

Στις συνελεύσεις πια ακούγονται ατάκες του στιλ: «Σε βλέπω τα Σάββατα που βγαίνεις… Επιστρέφεις ξημερώματα Κυριακής. Λεφτά για ποτά έχεις, λεφτά για κοινόχρηστα δεν δίνεις». Επίσης «Σε έχω δει να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου σε ιδιωτική θέση πάρκινγκ. Λεφτά για πάρκινγκ έχεις. Λεφτά για κοινόχρηστα δεν έχεις». Τα πιο πάνω μου τα μετέφερε ο κουρέας της γειτονιάς μου, όπως του τα είπαν πελάτες του που πήγαν να κουρευτούν. Στη δική μου πολυκατοικία επίσης φέτος δεν είχαμε θέρμανση. Ετσι προέκυψε η κουβέντα για τα κοινόχρηστα.

Και φυσικά αυτό που μου είπε ο κουρέας των Ιλισίων δεν συμβαίνει μόνο στη γειτονιά μου. Μάλιστα σε περιπτώσεις όπως αυτή του ακόλουθου σημειώματος που πέτυχε ένας γνωστός μου στα social media, οι κατηγορίες αναρτώνται στο ασανσέρ σαν ανακοινώσεις του Μεγάλου Αδελφού:

«Για καφέδες και έτοιμα φαγητά με delivery, για περιποίηση άνω και κάτω άκρων του σώματος, για μετακινήσεις με ραδιοταξί, για περιποίηση μαλλιών και για την καλοπέραση, λεφτά υπάρχουν. Για την πληρωμή των κοινοχρήστων λεφτά δεν υπάρχουν».

Ευτυχώς τώρα μπαίνει η άνοιξη και μάλλον όλα αυτά θα ξεχαστούν. Αλλά κάτι μου λέει ότι από το επόμενο φθινόπωρο, έτσι και σε πετύχει ένοικος να επιστρέφεις ξημερώματα από μπαρ ή να μπαίνεις στην είσοδο της πολυκατοικίας με φτιαγμένο μαλλί και βαμμένα νύχια την έβαψες!  

protagon.gr

Το συνέδριο των διορισμένων…

Του Γιάννη Σιδέρη

Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ παλαιόθεν δεν είχε και μεγάλη σχέση με την εσωκομματική Δημοκρατία. Το πρώτο του συνέδριο άργησε δέκα χρόνια, ενώ οι αποφάσεις των εκάστοτε κομματικών οργάνων εκπέμπονταν εκ της «υπό του πρώτου ανδρός αρχής».

Ιστορικά αποτιμώντας τα, θα μπορούσε να τα δει κανείς με κατανόηση: Μια αιτία ήταν η γοητεία του Αντρέα, ο μαγνητισμός του που ηλέκτριζε τα πλήθη. Δεν είχε απλώς ψηφοφόρους και οπαδούς. Εν υπερβολή - για να αποδώσουμε όμως το κλίμα της εποχής - θα λέγαμε ότι είχε και… πιστούς. Ανθρώπους που ορκίζονταν στο όνομά του. Σε κανένα ΠΑΣΟΚ και σε κανέναν «Σοσιαλισμό».

Ηταν επίσης ο ιδρυτής και αυτό λειτουργούσε ως πανίσχυρη ασπίδα σε όποιες απόπειρες αμφισβήτησής του. Χωρίς αυτόν ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε. Το είχε εκφράσει ανάγλυφα ο Κατσιφάρας «χωρίς τον Αντρέα δεν θα μας ήξερε ο θυρωρός μας».

Τρίτο στοιχείο ήταν η απειρία του νέου «Κινήματος» στις κομματικές διαδικασίες. Ο κόσμος που οργανώθηκε στο ΠΑΣΟΚ προερχόταν από τον ευρύτερο χώρο του Κέντρου, αλλά οργανωτικά βίωνε την άπειρη εφηβεία της οργανωμένης δράσης. Ηξερε από συλλαλητήρια (Κυπριακό, 114 κ.α. ) αλλά δεν είχε εμπειρία στα… κομμουνιστικά (κομματική καθοδήγηση, ανώτερα κομματικά όργανα, κεντρικές Επιτροπές, Νομαρχιακές, Τοπικές Οργανώσεις, εσωκομματικές ψηφοφορίες κ.α). Ως εκ τούτου τους απέδιδε διεκπεραιωτική και μόνο σημασία.

Ωστόσο παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι. Τα κόμματα στην πορεία του χρόνου εμπλούτισαν την εσωκομματική δημοκρατία, ή τουλάχιστον κρατούσαν τα προσχήματα εσωκομματικής δημοκρατίας ως σημείο ισορροπίας – όπως ο Αλέξης ας πούμε, που στο τελευταίο συνέδριο έβαλε τους συνέδρους να ξαναψηφίσουν γιατί δεν του άρεσε η απόφασή τους («Σύντροφοι καταλάβατε ότι ψηφίσατε εναντίον της εισήγησής μου;»).

Φευ, τα προσχήματα αυτά δεν κρατήθηκαν στο νέο κόμμα που οργανώνει σήμερα το ιδρυτικό του συνέδριο, στο Κίνημα Αλλαγής. Παρουσιάζεται έτσι το οξύμωρο: Ενώ η πρόεδρός του κα Γεννηματά είναι εκλεγμένη, οι σύνεδροι, η νέα Κεντρική Επιτροπή, η νέα Εκτελεστική Γραμματεία, το νέο πολιτικό Συμβούλιο, θα είναι διορισμένοι! Η αποθέωση της «κοοπτάτσιας» για να θυμηθούμε την παλαιοκομμουνιστική ορολογία που εισήγαγε τη λέξη στη γλώσσα μας, και σημαίνει διορισμός εκ των άνω, αντί της εκλογής, σε ένα κομματικό πόστο.

Το πλέον οξύμωρο είναι ότι αυτή την τακτική δεν την επέλεξε η πρόεδρος του νέου κόμματος (συνήθως οι ηγεσίες τη χρησιμοποιούν επ’ ωφελεία των σκοπών τους), αλλά την απαίτησε το - υποτιθέμενο ως - πιο νεωτεριστικό μέλος του νέου κόμματος, το Ποτάμι!

Ο αρχηγός του κ. Στ. Θεοδωράκης, κατά τη διάρκεια εκλογής αρχηγού προέτασσε τις εκλογές του καναπέ μέσω SMS, για να μην πέσει θύμα των «κομματικών μηχανισμών», ενώ τώρα απαίτησε τους μαζικούς διορισμούς των κομματικών οργάνων, φοβούμενος πάλι ότι ο ίδιος και τα κόμμα του θα υποεκπροσωπηθούν. Οι υπόλοιποι, με διαφορετικό βαθμό προθυμίας, το δέχτηκαν εξ ανάγκης, για να μην καταρρεύσει το νέο εγχείρημα!

Ο μαζικός διορισμός συνέδρων και κομματικών οργάνων εισάγει πρωτόγνωρα πολιτικά ήθη. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοιος γιγάντιος διορισμός, ακόμη και σε κόμματα που βρέθηκαν υπό συνθήκες παρανομίας. Οταν γινόταν κάποιος αναγκαστικός διορισμός στη συνέχεια επικυρωνόταν με ψηφοφορία, έστω και για να τηρηθούν τα προσχήματα των τυπικών δημοκρατικών διαδικασιών. Θα πει κανείς και τώρα οι διορισμένοι θα επικυρωθούν από το συνέδριο. Μόνο που και τα μέλη του συνεδρίου είναι διορισμένα. Οπότε οι διορισμένοι θα επικυρώσουν τους διορισμένους!

Επίσης, χαρακτηριστικά πρωτόγνωρο σχεδόν και αυτό, είναι η διόγκωση των κομματικών οργάνων. Η Κεντρική Επιτροπή θα αποτελείται από 351 μέλη και με τους αριστίνδην συμμετέχοντες θα φτάνει τα 400. Παράλληλα θα δημιουργηθεί Εκτελεστική Πολιτική Γραμματεία η οποία θα αριθμεί άνω των 40 μελών. Τα ανωτέρω πολυάριθμα και εξ αυτού πλαδαρά όργανα, θα καταστούν ανενεργά. Είναι κοινή παραδοχή, αποδεδειγμένη από την εμπειρία, ότι αν θες να καταστήσεις ανενεργό ένα συλλογικό όργανο, διόγκωσέ το!

Τελευταίο άλλα όχι έσχατο: Το Πολιτικό Συμβούλιο του νέου κόμματος θα απαρτίζεται από τους αριστίνδην ήδη τοποθετημένους , που είναι κάποιοι εκ των υποψηφίων για την προεδρία και οι αρχηγοί των κομμάτων που συναποτελούν το νέο κόμμα.

Τα ανωτέρω αποτελούν την αποθέωση των κομματικών συμβιβαστικών συσχετισμών, και είναι αποτέλεσμα της κατηγορηματικής άρνησης του κ. Θεοδωράκη να συμμετέχει στις διαδικασίες εκλογής, υπό τον φόβο, λέει, να πέσει θύμα των κομματικών μηχανισμών! Και για να αποδυναμώσουμε τους υποτιθέμενους κομματικούς μηχανισμούς, καταργούμε την εσωκομματική δημοκρατία!

Η κα Γεννηματά το απεδέχθη για να μην πάει στράφι η επίπλαστη εικόνα ενότητας και θαμπώσει η λάμψη της πανηγυρικής εκκίνησης του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς. Η ίδια το ξεκίνησε θέλοντας να αποφορτίσει το ΠΑΣΟΚ από τα αρνητικά – και δυσανεκτικά στον λαό - φορτία του παρελθόντος. Γι' αυτό άνοιξε τις διαδικασίες εμπλουτισμού και ανανέωσης. Προσωπικά εκτέθηκε - ίσως και εκ του ασφαλούς λόγω ονόματος, πάντως εκτέθηκε - στην ετυμηγορία των πολιτών της Κεντροαριστεράς και εξελέγη σε μια διαδικασία η οποία δεν αμφισβητήθηκε (υπό την εγγύηση του καθηγητή κ. Αλιβιζάτου).

Όμως δέχτηκε τον συμβιβασμό του διορισμένου συνεδρίου και των διορισμένων κομματικών οργάνων - όντας η μόνη εκλεγμένη - χάριν μιας ενότητας που είχε στοιχεία εκβιασμού περί μη συμμετοχής εξ ενός εκ των εταίρων.

Δεν θα το έλεγε κανείς και ως καλή αρχή του νέου κόμματος, ούτε της ίδιας ως αρχηγού.  

liberal.gr

ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Το ματς δεν είναι στημένο

Πολλοί αναρωτιούνται αν η σύγκρουση και η ανοιχτή διαφορά απόψεων μεταξύ των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο μήνα σε πολλά θέματα είναι ένα ακόμα θέατρο για χάρη των ψηφοφόρων. Είναι ίσως η μόνη φορά που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ΑΝΕΛ παίζουν θέατρο.

Οι εκλογές πλησιάζουν και οι δρόμοι τους χωρίζουν. Καθένας πρέπει να υπερασπιστεί τη φυσιογνωμία του στους ψηφοφόρους του. Η άρχουσα τάξη του Μαξίμου έχει αποφασίσει ότι στο μέλλον θα συνεργαστεί με συγγενείς δυνάμεις. Σαν τέτοιες έχει επιλέξει τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη, που εκπροσωπούνται από το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη - Αλλαγή.

Το τι δηλώνουν και τι πιστεύουν οι άλλοι δεν έχει και τόση σημασία στην πολιτική. Σημασία έχει ο στόχος σου. Επομένως, οι δηλώσεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που εξορκίζουν μια προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αγνοηθούν. Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Αν η ΝΔ δεν συγκεντρώσει αυτοδυναμία και δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ με τους πρώην ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ μπορούν, είναι πολύ απίθανο να κλωτσήσουν την ευκαιρία. Η καρέκλα είναι πολύ γλυκιά.

Φυσικά, τίποτε δεν αποκλείει την επανάληψη της αριστεριστικοδεξιάς συμμαχίας αν το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί στην εξουσία με μια τέτοια λύση.

Από την άλλη, η δημοσκοπική κατάρρευση των ΑΝΕΛ τους έχει δείξει ότι μόνο αν επιστρέψουν στη μπάσταρδη εθνικιστική (όχι εθνική), ακροδεξιά και ταυτόχρονα καραμανλική φρασεολογία, παίρνοντας απόσταση από την αριστερή φρασεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πιθανότητες να ξαναδούν τα έδρανα της Βουλής. Αν πουλήσουν ακραιφνή εθνικοπατριωτική φυσιογνωμία.

Ήδη, ο ίδιος ο κ. Καμμένος έχει πάρει έναν διαφορετικό δρόμο από την κυβέρνηση και μάλιστα στο υπουργείο του! Μπλέκοντας, ως συνήθως επιπόλαια, τα συμφέροντα της χώρας με τα δικά του. Την αρχή την έκανε με τις δηλώσεις του για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που παραδόθηκαν στον Έβρο υπό αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες.

Παρά την επίσημη κυβερνητική θέση για πολιτική χαμηλών τόνων και για αποδοχή της παραβίασης συνόρων από τους δύο Έλληνες, ο υπουργός Άμυνας τους χαρακτήρισε επίσημα δύο φορές όμηρους και μία αιχμάλωτους.

Η διαφοροποίηση αυτή, εκτός από την επίσημη της πολιτικής του οπτικής από της κυβέρνησης, μπορεί να σημαίνει και κάτι σοβαρότερο. Ότι σαν υπουργός ξέρει πως οι δύο δεν πιάστηκαν υπό τις συνθήκες που δηλώνονται επισήμως. Μπορεί να απήχθηκαν σε ελληνικό έδαφος ή και σε τουρκικό με ενέδρα. Και, σε αντίθεση με την κυβέρνηση, το λέει πλαγίως.

Ακόμα κι έτσι, είναι η πρώτη φορά που φωνάζει τόσο δυνατά μια άλλη θέση από την επίσημη της κυβέρνησης σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Ταυτόχρονα, είναι όλο και πιο απόμακρος και «εξαφανισμένος» από το πρώτο πλάνο της συγκυβέρνησης. Κι αυτό δεν γίνεται με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται με δική του.

Τα τελευταία 24ωρα έχουμε τους εξής αγώνες ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ: Καμμένος- Μαξίμου, Κουβέλης- Καμμένος, Παπαχριστόπουλος- Τσίπρας, Τζανακόπουλος- Παπαχριστόπουλος, Βασιλειάδης- Λαζαρίδης, Καββαδία- Δ. Καμμένος, Δ. Καμμένος- Μαξίμου. Και το πρωτάθλημα δεν έχει καν ξεκινήσει…

Ο άλλος Καμμένος των ΑΝΕΛ, ο Δημήτρης, έχει ξιφουλκήσει κατά της κυβέρνησης και στο θέμα των Ιμίων, και των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, και του Ιβαν Σαββίδη, και της συμμετοχής βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο των Κούρδων. Μάλιστα, οι θέσεις του για τη συμμετοχή αυτή, είχαν σαν αποτέλεσμα τη σκληρή αντίδραση της Αννέτας Καββαδία, που πήρε μέρος στο συνέδριο και τον χαρακτήρισε με απαξία ακροδεξιό!

Η εισβολή Σαββίδη ήταν και η αφορμή για σκληρή επίθεση του βουλευτή Θεσσαλονίκης των ΑΝΕΛ κ. Λαζαρίδη στον υφυπουργό Αθλητισμού κ Βασιλειάδη, μέσα στη Βουλή, τον οποίο κατηγόρησε για σκανδαλώδη πολιτική της κυβέρνησης υπέρ ων αθηναϊκών ομάδων! Με την ελπίδα ότι τον άκουσαν οι ψηφοφόροι του…

Ο κ. Παπαχριστόπουλος άδειασε την κυβέρνηση, ομολογώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όντως στενές σχέσεις με τον Σαββίδη. Εισπράττοντας την επόμενη μέρα το άδειασμα του κυβερνητικού εκπροσώπου. Το Μαξίμου θέλει να πετάξει από πάνω του επειγόντως τον ολιγάρχη, μετά τη σύγκρουση του φιλοσυριζαίου εκδότη Μάρη με τον Σαββίδη για το «Έθνος» και το «Έψιλον» και την εισβολή του ελληνο- ρώσου με το πιστόλι στην Τούμπα.

Όπως λέμε διαρκώς, τον ΣΥΡΙΖΑ τον ενδιαφέρει η εικόνα. Όχι η ουσία. Και ο Σαββίδης του χαλάει την εικόνα του ηθικού και του τιμωρού της διαπλοκής. Τον εμφανίζει αγκαλιά με έναν οπλοφόρο κόσμο. Αντίθετα, η διαπλοκή του Μαξίμου με τους «καθωσπρέπει» και παραδοσιακούς ισχυρούς επιχειρηματίες δεν ενοχλεί! Αντίθετα, το Μαξίμου επικαλείται κατ ιδίαν και σε επιχειρηματικές συναντήσεις και στο εξωτερικό αυτή τη σχέση, για να δηλώσει την εμπιστοσύνη του επιχειρηματικού κόσμου στην κυβέρνηση. Η οποία είναι σχεδόν καθολική. «Με το γκουβέρνο παιδάκι μου» που έλεγε και ο Μποδοσάκης.

Η σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ θα οξύνεται όσο θα πλησιάζει η ώρα που όλοι θα νομίζουν ότι θα γίνουν εκλογές. Και θα μπαλώνεται για τα μάτια του κόσμου αν απειλείται με οποιονδήποτε τρόπο η κυβέρνηση. Το ουσιαστικό είναι ότι αυτή η εμφανής σύγκρουση εξυπηρετεί και τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Γιατί ο ένας δηλώνει έτσι στους αφελείς από τους ψηφοφόρους τη διαφοροποίησή του από την ακροδεξιά και ο άλλος από τον αριστερισμό.

Και η χώρα; Έλαμωρετώρα. Τα σύνορα της χώρας τελειώνουν εκεί που τελειώνουν τα όρια της καρέκλας τους.

Γ . Παπαδόπουλος – Τετράδης

liberal.gr